Sebastian Fabian Klonowic
urodził się około 1545 roku w Sulmierzycach.
Ojciec jego był
dzierżawcą folwarku i młyna, a nazywał się Klon. Poeta, obyczajem renesansowych
humanistów, podpisywał się łacińskim tłumaczeniem nazwiska: Acernus (acer - klon).
Początkowo uczył się w rodzinnym miasteczku. Nie wiemy
natomiast, gdzie zdobył gruntowne wykształcenie humanistyczne. Bywał w Kaliszu, ale o
jego bliższych związkach z miastem nie wiemy nic pewnego - prawdopodobny jest jego pobyt
w kaliskim Kolegium Jezuickim. Wyjeżdżał na Słowację i do Czech, odwiedzał Lwów.
Przez krótki czas był nauczycielem w Akademii Zamojskiej.
 |
Opracował:
Włodzimierz Garsztka |
W roku 1574
osiadł w Lublinie, gdzie piastował kolejno urząd pisarza sądu miejskiego, ławnika,
burmistrza, dożywotniego rajcy. Jako pisarz debiutował w roku 1576. W 1585 w cyklu
utworów "Żale nagrobne..." pożegnał Jana Kochanowskiego.
O Klonowicu można powiedzieć, że był poetą mieszczańskim -
w jego twórczości odnajdujemy rozgoryczenie człowieka nieszlacheckiego stanu, który
odczuwał rażącą dysproporcję między aspiracjami własnej kultury umysłowej a
rzeczywistymi możliwościami swej społecznej kondycji. Pisał po polsku i po łacinie.
Około roku 1600 powstał jego najciekawszy utwór łaciński "Victoria deorum"
- poemat alegoryczny o walce człowieka chrześcijańskiego i jego możliwym zwycięstwie
nad grzechem.
Najbardziej znane utwory polskie Klonowica to "Flis..."
- poemat o pracy oraz "Worek Judaszów..." - studium zbrodni, występku,
nieprawości. Poeta utrzymywał wieloletnie stosunki z braćmi polskimi (arianami) i
solidaryzował się z ich doktryną społeczną.
Zmarł w roku 1602.
|
